polaroid

«Αν με ρωτήσετε τι είναι ο χρόνος, δεν το γνωρίζω. Αν όμως δεν με ρωτήσετε, τότε γνωρίζω»

Άγιος Αυγουστίνος*

*

Είναι δυο κορίτσια στο ασανσέρ, η Κατερίνα και η Δώρα. Μπες, μου κάνουν. Ανεβαίνουμε στον πέμπτο όροφο της ξένης πολυκατοικίας και βγαίνουμε στην ταράτσα. Σκύβω διαρκώς από τα κάγκελα και χαζεύω τον έρημο δρόμο. Λίγο πριν τη δύση του ήλιου γυρίζω να τους ανακοινώσω ότι το κρυφτό τελείωσε και βλέπω τη λιμνούλα που σχηματίζεται γύρω από τη βάση της κεραίας. Η Κατερίνα μού λέει: τι κοιτάς; έλα κι εσύ να κατουρήσεις μαζί μας.

*

Στο σπίτι που το λέμε της γιαγιάς της Καλατζούς. Ακούγεται μόνο το ρολόι πάνω στο τζάκι, η γιαγιά είναι ξαπλωμένη στο ντιβάνι. Πάνω από το κεφάλι της παρατηρώ την εικόνα: ανθρωπάκια ανεβαίνουν σε μια σκάλα και από εκεί πηδάνε στο κενό. Ένα ερπετό με ορθάνοιχτο στόμα τα περιμένει. Από κάτω διαβάζω συλλαβιστά: Η-κό-λα-σις.

*

Ανασηκώνομαι στο σλίπινγκ μπανγκ. Φυσάει ένας γλυκός αέρας, πρωϊνός, που φέρνει ως εδώ τη μουσική. Το ανοιχτό φορτηγάκι ανεβαίνει στο βουνό. Κλαρίνα.

*

[Σε συνέχεια εκείνων]

-------
*Βρήκα το απόσπασμα του Αυγουστίνου στο "Γλωσσικό κουτί" του Χρήστου Χρυσόπουλου, εκδ. Καστανιώτη, σελ.35. - κείμενο δοκιμιακό, ιδιαίτερα απαιτητικό, γύρω από τη θεωρία της γραφής.