vita moderna

kisses, tears & psychodramas

8.6.11

σπινθήρας

Στον αιώνιο Δημήτρη,
[όλες οι φωτογραφίες δικές του]
[όλα τα λάικ για πάρτη του]




***



Ε λοιπόν όχι, αυτό το βίντεο δεν παρωδείται. Κάθε προσπάθεια είναι καταδικασμένη να μένει πίσω από το πρωτότυπο- μιλάμε για έργο τόσο αυτόνομο, τόσο ολοκληρωμένο εικαστικά και νοηματικά ώστε να ενσωματώνει και την καλύτερη δυνατή παρωδία του, έργο πνοής, ένα σύγχρονο αντικείμενο τέχνης, μια μαγική εικόνα, μια διαχρονική πρόταση για κάθε επερχόμενη μπιενάλε. Υποκλινόμαστε στον σοσιαλιστικό υπερρεαλισμό του εγχειρήματος- σχεδόν καταλήγει να γίνεται συμπαθητικό μέσα στο μεγαλείο της μοναξιάς του, έτσι καθώς ταξιδεύει μόνο του κι απροστάτευτο στο διαδίκτυο. Διότι τόσες συμβολικές ντομάτες λίγα βιντεοάρτ σαν αυτό θα έχουν δεχτεί.



Ώστε το τσίρκο με τις καντίνες, οι νεοχίπηδες των λάικ, τα χαϊδεμένα παιδιά των μιμι-έ, τα μικρομέγαλα της βουλής των εφήβων, οι απολίτικοι αμεσοδημοκράτες, οι άσχετοι, τα μωρά, κατάφεραν στο τέλος να μαζέψουν το ετερόκλητο πλήθος κατά χιλιάδες, να μετακινήσουν μερικούς τόνους δυσπιστίας και κυριακάτικης μελαγχολίας κρυμμένης πίσω από πίτσες και ποδόσφαιρα, αλλά κι αυτής ακόμα της ενδιάθετης γκρίνιας που γιγαντώνεται μέσα μας με τα χρόνια θέτοντας διαρκώς περισσότερα γιατί; πώς; υπό ποίους όρους; Ποτέ, τίποτα δεν θα είναι αρκετό για ένα μυαλό ασκημένο να τρέφεται με σκέψεις, σκέψεις...(που λεγε κάποτε και μια ψυχή), μυαλό ασκημένο να μένει πεινασμένο και αδηφάγο ως προϋπόθεση και συστατικό της καλής λειτουργίας του, μυαλό πάντα σε φόρμα ώστε να συσπειρώνεται αμυντικά (και αποτελεσματικά) απέναντι στον ενθουσιασμό των ιδεών, στον ενθουσιασμό των σωμάτων, απέναντι (εντέλει) σε κάθε ενθουσιασμό. Πρώτον απ’ όλους εμένα έχω κατά νου, το ξεκαθαρίζω.




Αναρωτιόμουν τι είδους οξύμωρη απελπισία είναι αυτή που καθρεφτίζεται στα πρόσωπα μάλλον σαν ένταση και γιορτή (σαν την εξωστρεφή συνθηματολογία των ημερών, για παράδειγμα) παρά σαν κατάθλιψη και απόγνωση· αργότερα το ίδιο βράδυ θυμήθηκα ένα κορίτσι στο βαγόνι του μετρό που απευθυνόταν ανοιχτά και απροσποίητα προς όλους, κατεβείτε στο Πανεπιστήμιο και όχι στο Σύνταγμα, μιλούσε ταυτόχρονα στο κινητό και σ’ εμάς σαν φυσική προέκταση της παρέας της, ένας μικρός πυρετός συμμετοχής που την έσπρωχνε να ανοίγεται στο ετερόκλητο πλήθος αδιακρίτως (μαμάδες με παιδιά και σύζυγοι με σακούλες του σουπερμάρκετ), ένα έκτακτο γεγονός που παρήγαγε ένα μικρό πρώτο νόημα, έστω έναν σπινθήρα νοήματος, αρκετό πάντως για να λειτουργήσει σαν συγκολλητική ουσία των προσώπων, να τροφοδοτήσει διστακτικά την μισοξεχασμένη ιδέα μιας κοινωνίας σε αλληλεγγύη. Με δεδομένη την ασφυξία του χειμώνα, την ανακύκλωση της καταστροφολογίας και του πανικού, αυτή η έξοδος των ανθρώπων μοιάζει λυτρωτική. Τα μάγια λύθηκαν, ο κόσμος κυκλοφορεί, κι αυτή η θέρμη των σωμάτων είναι ικανή υπό προϋποθέσεις να αλλάξει την τυπική σκηνοθεσία της πόλης, να εκτρέψει τη δεδομένη ροή. Το λέμε μάλλον από συνήθεια αλλά είναι γεγονός: δεν κινδυνεύουμε να πλήξουμε στο άμεσο μέλλον, δεν κινδυνεύουμε να ναυαγήσουμε ξανά στους καναπέδες της ανίας προσπαθώντας να εφεύρουμε τον γοητευτικό εαυτό μας. «Φεύγεις για λίγο από το Σύνταγμα, πας κάπου αλλού για φαγητό, για ποτό και νιώθεις ότι υποκρίνεσαι. Οτι όλα είναι ίδια». Για τα υπόλοιπα, τα μεγάλα και τα σπουδαία είναι νωρίς ακόμα. Ίσως και πολύ αργά, ποιος ξέρει- ας μείνουμε σε ό,τι βλέπουν τα μάτια μας και ακούνε τα αυτιά μας.




Λυρισμός και ψευτοποιητική σκηνογραφία, θα μου πεις. Εντάξει, μπορεί. Αλλά και ο κυνισμός σ’ αυτή τη φάση, αν δεν κρύβει βαθιά απελπισία ως είθισται, ακούγεται φάλτσος, παράταιρος. Είναι κάπως θολή η ανάμνηση, πρέπει να ήταν ακόμα Νοέμβρης ή Δεκέμβρης γιατί είχε κρύο στο αυτοκίνητο, άκουγα εν λευκώ : «Του την είχε πέσει η συνδικαλαρία. Ξέρετε, όλοι αυτοί του ΠΑΜΕ του ΦΥΓΑΜΕ, ούτε και ξέρω πώς τους λένε […] Ο άνθρωπος είχε ένα φως στο πρόσωπο». Ο φωτεινός άνθρωπος για τον οποίο το σχόλιο (προφανώς σε αντίστιξη με τη σκοτεινή συνδικαλαρία), ήταν ο ο υπουργός μας των οικονομικών, ο Γιώργος μας ο Παπακωνσταντίνου. Ήταν η τελευταία φορά που άκουγα τον Τζούμα στο ραδιόφωνο γιατί αποφάσισα ότι τόση σνομπ γοητεία δεν αντέχεται πλέον και ότι αυτή η αφρώδης, σαμπανιζέ αποστασιοποίηση που επιμένει με λα-λα-λα-λα και μπρδιμ-μπρδομ έρχεται από μια παλιά, τελειωμένη εποχή. Ευτυχώς, κατά βάση.



***


Αλλά η κριτική σε τρίτους είναι πάντα εύκολη και ανέξοδη. Εσύ; τι κάνεις εσύ;

***


Απόσπασμα επίκαιρης αλληλογραφίας.

Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2011.


[...]
Χτες που λες, ήταν ωραία στο Σύνταγμα, αλλά μια υφέρπουσα κόντρα με τον Δημήτρη εξελίχτηκε σε πολύωρη αντιπαράθεση κατά την οποία το αλκοόλ δεν ήταν ο καλύτερος μας σύμμαχος. Καταλήξαμε στο toy όπου το θέμα ήταν - τι πρωτότυπο!- οι συγκεντρώσεις, η αριστερά, οι τριανταδύο... αγνοήσαμε την υπόλοιπη παρέα και καταλήξαμε να ουρλιάζουμε- πραγματικά εξουθενώθηκα συναισθηματικά, ψυχικά, σωματικά, γύρισα ένα κουρέλι, έφαγα λίγο κοτόπουλο, είχα ταχυκαρδία, κοιμήθηκα στον καναπέ σε μια παράλογη στάση με ένα πόδι να κρέμεται και το κεφάλι να κοιτάζει λοξώς και άνωθεν (σαν να ζητούσα σωτηρία από ψηλά) ξύπνησα πιασμένος, πήγα για ύπνο με το πρωινό φως, ένιωθα και νιώθω το αλκοόλ μέσα μου, θυμάμαι ότι του φώναζα στον δρόμο "ποτέ ξανά σοβαρή κουβέντα οι δυο μας, δεν θέλω να ξαναμιλήσουμε ποτέ και για κανέναν λόγο"...Γενικά τα τελευταία χρόνια περνάμε δύσκολα όταν υπάρχει διαφωνία, εγώ νιώθω να γίνομαι σπαστικά συστηματικός και ορθολογικός ενώ εκείνος ανεξέλεγκτα συνειρμικός και άναρχος. Όσο παίζουμε καμιά μουσική μαζί ή κάνουμε τους σκηνοθέτες ή καταπιανόμαστε με διάφορα καλλιτεχνικά, είμαστε ερωτευμένοι. Μετά, μας παίρνει και μας σηκώνει.

*



Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2011, λίγη ώρα μετά.


[...]
Γιατί ρε γμτ όσοι από μας έχουμε αποδώσει στους στενούς μας φίλους μια θέση οικογένειας στη ζωή μας, αντιδρούμε τόσο έντονα, τόσο προσωπικά σε τέτοιες διαφωνίες; Γιατί μας σμπαραλιάζει η έλλειψη απόλυτης επικοινωνίας με τους αγαπημένους μας; γιατί μας απογοητεύει μια λάθος θέση ή ακόμα και ο τρόπος που συζητά κάποιος, τον οποίο ούτως ή άλλως αγαπάμε, που ξέρουμε πως μπορεί να δει το λάθος αργότερα, που αντιλαμβανόμαστε πως ενδέχεται να το κάνει και λιγάκι επίτηδες... Δεν ξέρω, πιστεύω πως κάτι υπάρχει σε αυτή την έξαρση και την εξουθένωση, σε αυτό το αίσθημα πως θες να πνίξεις τον άλλο ή να βάλεις τα κλάματα (ή και τα δύο), που προσομοιάζει στην απόγνωση των διαφωνιών με τον πατέρα (σε μένα τουλάχιστον). Που φέρνει στην επιφάνεια αυτή την πρώτη σύγκρουση, αυτή την απελπισία ότι δεν εισακούγεσαι και κυρίως (αν και έμμεσα) την απόρριψη όλου σου του προσώπου, που συμβολίζονται σ' αυτή την πρώτη άρνηση επικοινωνίας.

***





Για τις πλατείες, τον Σαββόπουλο, τους τριανταδύο, τους δέκα, την άνω και κάτω χώρα, το πλήθος στο κέντρο. Εσύ όμως; πού είσαι εσύ;

29 Comments:

At 6:28 PM, Blogger Ιφιμέδεια said...

Αμάν. Αυτή την απευθείας ερώτηση τήν αγνόησα την πρώτη φορά αλλά επανήλθε τόσο ευθέως στο τέλος που νιώθω ανάγκη να απολογηθώ, να σου εξηγήσω πού είμαι και γιατί.
Μάλλον δεν είναι αυτό που θέλεις βέβαια, αλλά να, αν ρωτάς τέλος πάντων, εγώ ιδιωτεύω.
Δεν νιώθω τίποτα από όλα αυτά να με αγγίζουν γιατί δεν νιώθω πιά καμιά τέτοιου είδους αλληλεγγύη.
Δεν ξέρω ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι στο Σύνταγμα για να κατέβω να σταθώ δίπλα τους, δεν τους αναγνωρίζω, επειδή ακριβώς κάποιους τους γνωρίζω: "φίλοι" και γνωστοί που διαμαρτύρονται για προσωπικές τους απώλειες με τις οποίες τυχαίνει να συμφωνώ.
Κι έτσι καταλήγουμε στις δύο τελευταίες παραγράφους σου.
Δεν μπορώ πιά και κυρίως δεν θέλω να συζητώ.
Ιδιωτεύω λοιπόν αυστηρώς. Και προσπαθώ να μην ενοχλώ για να μην με ενοχλούν.
Αυτά.

(ωραίες όντως οι φωτο του achromianervosa)

 
At 6:40 PM, Anonymous Anonymous said...

εγώ ; προσπαθώ να κοιμίσω τον κυνικό μέσα μου και να θέσω σε παρατεταμένη αργία τον ταρα-τα-τζούμ, αλλιώς δεν σώζομαι

(ευτυχώς ξανακύλισες ) :-)

ΚΚΜ

 
At 6:44 PM, Blogger thas said...

Παραδόξως Ίφι, η ερώτηση αναφέρεται στην αντίθετη διαδρομή. Δηλαδή καλώς όλα αυτά, ok με την ανάλυση, αλλά εσύ, εγώ, στην ιδιωτική σφαίρα, τι κάνουμε.

Γεια σου τρελό αγόρι κάπα κάπα. Εσύ δεν με πείθεις ότι έχεις κυνισμό, που να γράφεις και δύο ποστ τον χρόνο. (πόσο μάλλον τώρα που γράφεις δύο την ημέρα.)

 
At 7:09 PM, Anonymous Anonymous said...

είδες τι εξαιρετικής ποιότητας υπνωτικά μου αγοράζω;

(μεταξύ μας, θα ήθελα να γράφω δυο ποστ το χρόνο αλλά μ'αυτή την συχνότητα θα με ξεχάσει ως και η μάνα μου και άντε βρες εξαιρετικής ποιότητας ψυχοφάρμακα μετά)

ΚΚΜ

 
At 7:30 PM, Blogger Νίκος Κιτωνάκης said...

Με ρωτάς που είμαι και σου απαντώ. Είμαι στη δουλειά μου ολημερίς. Την οποία κάνω όσο πιο ευσυνείδητα μπορώ.

Κι όταν ξεκλέβω ελεύθερο χρόνο, διαβάζω, επικοινωνώ με φίλους, ταξιδεύω ως εκεί που μου επιτρέπουν τα οικονομικά και οι υποχρεώσεις μου. Και προσπαθώ να είμαι όσο πιο τίμιος γίνεται απέναντι στον εαυτό μου και τους γύρω μου.

Είναι κι αυτός ένας τρόπος επανάστασης, δεν νομίζεις;

 
At 7:35 PM, Blogger δύτης των νιπτήρων said...

Καιρός να αναβιώσει και το συγχαρητηριολόγιο.

 
At 7:53 PM, Blogger thas said...

Πάντως πικγουίνε, επαναλαμβάνω, το "εσύ πού είσαι;" αναφέρεται σε μένα- και φυσικά σε όποιον άλλον νιώθει να τον αφορά το ερώτημα, αλλά σε απολύτως προσωπικό, ιδιωτικό επίπεδο. Δεν είναι πρόσκληση-κάλεσμα για δράση. Κατά τα άλλα, επανάσταση να είναι και ας έχει ό,τι όνομα θέλει. :-)

Καλά δεν ντρέπεστε λίγο κύριε δύτη των λαμπτήρων; τι τι τι να πω ρε γμτ, μικρά παιδιά, με εκθέσατε στο μπαζ, θέλετε και συγχαρητηριολόγιο από πάνω. Σε λίγο θα ζητάτε και τη Βέμπο στο πάλκο.

 
At 7:57 PM, Blogger δύτης των νιπτήρων said...

Αυτό το Δύτης των λαμπτήρων θα το υιοθετήσω μου φαίνεται.

Τη Βέμπο στο πάλκο, γιατί όχι; Και στο πάρκο καλά θα ήταν. Και σταματώ εδώ με τις εξυπνάδες.

 
At 8:01 PM, Blogger Σταυρούλα said...

Εδώ ψάχνοντας καθημερινά να βρω τον τρόπο να πορευτώ, να ξεκαθαρίσω τι γίνεται, τι μπορεί να συμβεί, χωρίς να το πετυχαίνω πάντα. Κάπου ενδιάμεσα, ξεκρέμαστα νιώθω.

Πάντα όμως χαίρομαι να βλέπω ποστ σου στο reader και να το ανακοινώνω όλο χαρά στη lemon. ;)

 
At 9:29 PM, Anonymous Anonymous said...

το τέλειο αντίδοτο για κάποιον που προσπαθεί να βρίσκεται κάθε μέρα κάτω και που πριν λίγο "δηλητηριάστηκε" από κείμενο του radical

 
At 10:41 PM, Blogger Sraosha said...

Τι καλά που επιτέλους ευαισθητοποιήθηκε και κινητοποιήθηκε ο Έλληνας, και ξανάγραψε ο Θας.

Εντάξει, πλάκα κάνω.

Σε 25 χρόνια, θα λες σε εράσμια κορίτσια (κι εγώ σε τίποτε θεοσκοτωμένα) ότι εκ των υστέρων, φαινόταν μία εξέλιξη: μετά τη μεταπολιτευτική απάθεια και την εκχώρηση κάθε κοινωνικής δράσης στα συνδικάτα και (σιωπηλώς) στον "χώρο", τον Δεκέμβρη του 2008 κατέβηκαν οι νέοι στους δρόμους. Τον Μάιο του '11 κατέβηκαν και οι υπόλοιποι, ειρηνικά. Σιγά σιγά άρχισαν να κουβεντιάζουν.

Αυτό που δεν ξέρω ακόμα είναι τι θα λέμε για την Αριστερά μετά το '11. Αν έπιασε τον παλμό της αλλαγής στη νοοτροπία, στη στάση, στη διάθεση για δράση. Ή αν έμεινε "κολλημένη στις ίδιες κασέτες". Αλλά δεν πειράζει, 25 χρόνια είναι, θα περάσουν: θα δείξει.

 
At 10:50 PM, Blogger Sraosha said...

Συγχαρητηριολόγιο ΤΩΡΑ.

 
At 11:19 PM, Anonymous nikoxy said...

γουέλκαμ μπακ Θας!
Μας έσκισες...

 
At 11:31 PM, Blogger thas said...

renata μη νομίζεις, κι εμείς έτσι κινούμαστε, στο περίπου και στο ενδιάμεσα. Αλλά να πάρουμε ένα reader και στη lemon, να παίζει. :-)

radiosociale καταλαβαίνω τι λες αλλά ο Αντώνης είναι μεγάλο κεφάλαιο, το ξέρεις, το ξέρω, παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Σ' ευχαριστώ πολύ, με τιμά το σχόλιό σου.

Που λες Sraosha, όπως θα ξέρεις θεωρούσα τον Δεκέμβρη κομβικό και νομίζω πως τώρα έρχονται στην επιφάνεια οι ζυμώσεις του, τώρα γίνεται σαφής η συνέχεια με εκείνη την έκρηξη πάθους των τηνέιτζερ. Ήθελα πολύ να συνδέσω στο σημερινό ποστ τη λειτουργία του Δεκέμβρη στις παρέες μας, πόσο κρίσιμος και καταλυτικός ήταν οι αυτοματισμός που αναπτυσσόταν στην επιλογή πλευράς. Από τότε άρχισαν να σχίζονται (σχεδόν) οι παρέες στα δύο, να ενισχύονται οι ιδεολογικές συγγένειες (και το αντίθετο.)
Περιμένω κι εγώ να περάσουν τα 25 τσάκα-τσάκα, να βγάλουμε τα συμπεράσματα.

χαίρε nikoxy! σε παίζω ένα μονότερμα άμα λάχει. :-)

 
At 11:53 PM, Blogger Spyros_VJ said...

Η συγκίνησι είναι όλη δική μου (re: στο προηγούμενο post)

A, μην το ξεχάσω: www.twitter.com έλα κι εσύ!

Ο-)

 
At 12:55 AM, Anonymous chaca-khan said...

χωρίς πλάκα παιδιά, τώρα είναι η ευκαιρία μας..
thas, σ ευχαριστώ. το χρειαζόμουνα. δύσκολοι και έντονοι καιροί. ο χωροχρόνος έχει πυκνώσει. eitherway, μας περιμένουν καινούργια πράγματα. απαιτητικά αλλά και ανοικτά. γιατί να μην γίνουμε και το ντόμινο του κόσμου όλου; πρέπει να βρεθούμε. να δουλέψουμε. να ευχαριστηθούμε

 
At 1:42 AM, Blogger Μαίρη Καιρίδη said...

ούτε ξέρω πού είμαι. καλησπέρα.

 
At 2:08 AM, Blogger thas said...

Μ' αυτό το τουίτερ ρε συ Σπύρο, θα κολλήσουμε για πάντα- δεν βγάζω το μπλόγκινγκ, θα προλαβαίνω και τουίτινγκ;

Εγώ σ' ευχαριστώ chaca για το σχόλιο. Απ' ό,τι ακούω στις ειδήσεις για ντόμινο πάμε- καλό ή κακό θα δούμε. Θα δείξει σύντομα το πράγμα.

mary καλησπέρα. Να τα πάρουμε από την αρχή: θυμήσου πώς έφτασες ως εδώ, ποιος είχε το μηχανάκι και ποιος πήρε το αυτοκίνητο. Ήταν μαζί και το κουτσούρι; :-)

 
At 3:38 AM, Blogger Rodia said...

Εγώ είμαι στον κόσμο μου.

Ωραια περιγραφη. Ιδιως η αλληλογραφια. Είναι κάτι που ένοιωσα ως τα τρίσβαθα αυτες τις μερες. Με το ζόρι κρατήθηκα και δεν ούρλιαξα! :)

 
At 8:56 AM, Blogger kukuzelis said...

Το λες κι εσύ, το λέει κι ο Σραόσα πιο πάνω: Οι διεργασίες θέλουν καιρό για να ωριμάσουν. Είναι σαν την καλή παρμεζάνα που χρειάζεται 15 χρόνια ωρίμανσης για να βγει στην αγορά. Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος του στρες που αισθάνεσαι στις συζητήσεις με τους φίλους, οφείλεται στο ότι απαιτείς να βγει στον πάγκο το τυρί σου με το που θα πήξει. Μπορεί να επείγει το πράγμα, όμως τα τυριά έχουν τη δική τους λογική.

 
At 10:17 AM, Blogger thas said...

Ωραίος ο κόσμος σου Ροδιά μου αλλά σε βλέπω μια χαρά κινητική προς πάσα κατεύθυνση. Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Κατ' αρχάς πολυμορφικέ σύντροφε, καλωσορίζουμε την επανεμφάνιση της περσόνας kukuzelis και ευχόμαστε καλή δύναμη στο δύσκολο έργο της. Προσωπικώς δεν έχω αντίρρηση να σκεφτώ τους ζυμομύκητες ως μυστικό κινητήρα της ιστορίας αλλά με πιέζουν οι φίλοι να αναλάβουμε δράση αυτό το Σ/Κ. (το επόμενο νομίζω έχει οδοντίατρο ο Δ.) Τους λέω ότι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα ούτε η πήξις ούτε η τήξις ούτε η στερέωσις των ιδεών, οπότε ενδέχεται να φτάσωμε γρήγορα στην σχάσι (μπορεί και στην εξάχνωσι) της επαναστάσως- εκείνοι επιμένουν να μοιράσουμε από τώρα τα υπουργεία της ουτοπίας. Τι να κάνω, θα ακολουθήσω. Πάντως και προεπαναστατικά, τα ίδια ζητήματα είχα με τον σύντροφο νερβόζο και φοβάμαι να πω ότι πρόκειται για επανεκτελέσεις της ίδιας μελωδικής γραμμής. Καλές ζυμώσεις να 'χουμε.

 
At 3:09 PM, Blogger Ferdinand+Miranda said...

προσπαθώ να βρω μια άκρη. η λύση βρίσκεται στους νέους. χρειάζεται καθαρό μυαλό και ιδέες. και αισιοδοξία. δεν αναφέρομαι στην πολιτική. αλλά στις δουλειές μας και στην ποιότητα ζωής.

 
At 5:47 PM, Blogger ellinida said...

Ενώ θα υπερασπιστώ το δικαίωμα στην
έκφραση και δεν μ'ενοχλεί διόλου να διαφωνώ. Εξάλλου ενίοτε γίνομαι και ο δικηγόρος του διαβόλου προκειμένου να απολαύσω μιά ωραία συζήτηση και πραγματικά θα το διασκεδάσω. Το σπαστικό είναι ότι οι άλλοι υιοθετούν άξεστες ή προσβλητικές συμπεριφορές. Νομίζω πως γενικά οι περισσότεροι έχουν θέμα με την νίκη (λες και υπάρχει σ' έναν επιτυχημένο διάλογο), κι' αυτό είναι κάτι με κάνει και παγώνω αυτόματα.
Με την καλύτερη μου φίλη σκοτωνόμασταν αλλά κι' αγαπιόμασταν παράφορα. Επρεπε να μου πεθάνει γιά να καταλάβω πόσο σπάνιες είναι κάποιες φιλίες και πόσο τυχερή ήμουν που έζησα κάτι τέτοιο.
Νομίζω πως η πλατεία είναι ότι πιό ωραίο συνέβη στην Ελλάδα μετά το Πολυτεχνείο. Δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά χαίρομαι που το ζούμε. Νόμιζα πως είχαμε γίνει ζόμπι.

 
At 12:33 AM, Blogger QarcQ said...

Επτωχεύσαμεν τη χώρα, για να μάθουμε νέα σας!
Μακάβριοι οι ‘πτωχοί πτωχότεροι’.

 
At 2:54 PM, Anonymous koukounarw said...

Βρηκα ενα dance spirit cd σε κουτα που επρεπε να χε ανοιχτεί εξι μήνες πριν, εποχή μετακόμισης, αλλά χου κέαρς?? Σημασία εχει που μου θυμισε πόσο καιρό είχα να περάσω από τη γειτονιά...και τελικά ήταν πολύ ωραία η βόλτα(κυρίως του Μαίου)

Κι αυτό μάλλον είναι το καλό όλης αυτής της κατάστασης με το πλήθος στο κέντρο...ξαναθυμόμαστε μάλλον να μιλάμε και να ακούμε...μπορεί αυτή να ναι ουσιαστική επανάσταση..

κατα τ' άλλα, καλα σας βρίσκω ε? :-)

 
At 10:57 AM, Blogger thas said...

Ferdinand+Miranda Φοβάμαι πως δεδομένων των συνθηκών η ποιότητα ζωής είναι περισσότερο από ποτέ συνυφασμένη με τις πολιτικές επιλογές. Ευτυχώς οι νέοι άνθρωποι (δεν ξέρω αν εξαιτίας του μυαλού, των ιδεών ή του ενστίκτου τους) δείχνουν ανυποχώρητο πείσμα και πνεύμα που τροφοδοτεί με αισιοδοξία την (υπό κατάρρευση) κοινωνία. Καλωσορίσατε στα μέρη μας.

Ellinida, το τελευταίο σου κομμάτι με άγγιξε σωματικά σχεδόν. Δεκάδες φορές, πάνω σ’ αυτές τις ατελείωτες διαφωνίες μας έχω την τάση να μας δω από ψηλά, με συνείδηση της γελοιότητας αλλά και κατά κάποιο τρόπο του μεγαλείου της στιγμής, της ζωής σε τόση έξαρση, της ζωής σαν δώρο που δεν είναι αιώνιο. Και ναι, η πλατεία φαίνεται να διαθέτει τεράστια αποθέματα καυσίμου- τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, που έλεγε κι εκείνο το παλιό σπλάτερ.

Qarcq: φίλε μου φίλε μου φίλε μου, φίλε μου καλέ.

Γεια σου koukounarw, κορίτσι-φάντασμα. Τελικά το spirit είχε διατηρηθεί ή ξεθυμάνει με τον καιρό; Να ευχηθώ καλορίζικη τη νέα εγκατάσταση και καλή (νέα) ζωή. Που λες, ναι, εδώ τριγυρνάμε πάντα, κάνουμε κύκλους, ελλείψεις, χιαστί, χαίρομαι πολύ που περνάς και διασταυρωνόμαστε πότε-πότε, θενξ για το σχόλιο. Με τη νίκη!

 
At 5:54 PM, Anonymous koukounarw said...

Το spirit αναλλοίωτο στον χρόνο,εννοείται. Ευχαριστώ για τις ευχές αν και μάλλον λάθος εποχή για νέα ζωή-ούτε να ψωνίσεις στο σούπερ μάρκετ δεν μπορείς ως μονάδα. Πάντα συμφέρουν οι διπλές τριπλές και βάλε συσκευασίες, αλλά σε λίγο θα τρώμε μάλλον ρίζες οπότε σε καμιά ραχούλα θα ανταμώσουμε στο κέντρο μιας κάποιας χιαστί διαδρομής!
venceremos(?)
p.s.: κανένα καλό βιβλίο πρόταση να περιμένουμε;
- αν και πάντα ήθελα να είμαι κορίτσι λάστιχο...δεν βαριέσαι, κρατάω το κορίτσι φάντασμα(μπου)!

 
At 10:57 AM, Blogger Theorema said...

Πότε μπήκες και διάβασες το (νοερό πλην ειλικρινές και σαφέστατα προσωπικό) ημερολόγιό μου;

 
At 12:19 PM, Blogger thas said...

@κορίτσι-λάστιχο: τα σακιά της Καρυστιάνη. Νο;

@theorema ευχαριστούμε πολύ για το κολακευτικό σχόλιο.

 

Post a Comment

<< Home